ஒவ்வொரு ராஜ்ஜியத்திலும் ஒரு மதப் போதகர் இருப்பது வழக்கம். அந்த ராஜ்ஜியத்திலும் ஒரு மத போதகர் இருந்தார். அவருடைய அறிவுப் புலமையால், அவரை அனைவரும் நன்கு அறிந்திருந்தனர். அவருடைய அறிவு மற்றும் விவேகத்தைப் பற்றி எல்லா இடங்களிலும் அனைவரும் புகழ்ந்து கொண்டு இருந்தார்கள்.
ஒரு நாள், அரசர் அந்த மத போதகரை தன் அவைக்கு வரும்படி அழைப்பு விடுத்தார். மத போதகர் அங்கு சென்ற போது, அரசர் அவரிடம் அனைத்து விஷயங்களைப் பற்றி, நீண்ட ஆழமான விவாதம் செய்தார். விவாதம் முடிந்த பிறகு மதப் போதகர் விடை பெறும் போது, அரசர் அவரிடம், “ஐயா! நீங்கள் அனுமதித்தால் நான் உங்களிடம் சில விஷயங்கள் கேட்கலாமா?” என்றார்.
பாதிரியார் கேளுங்கள் அரசரே என்று பணிவுடன் கூறினார்.
“ஐயா, நீங்கள் மிகவும் அறிவாளியாக இருக்கிறீர்கள். ஆனால், உங்கள் மகன் ஏன் பெரிய முட்டாளாக இருக்கின்றான்?” என்று கேட்டார். இந்த எதிர் பாராத கேள்வியால் மதப் போதகர் மிகவும் வெட்கப்பட்டார். அவர் அரசரிடம், “அரசரே, ஏன் இப்படிக் கூறுகின்றீர்கள்?” என்றார். “ஐயா, தங்கம், வெள்ளி இவை இரண்டில் எது மதிப்பு வாய்ந்தது என்பது கூட, உங்கள் மகனுக்குத் தெரியவில்லை!” என அரசர் வியப்புடன் கூறினார்.
இதைக் கேட்ட சபையினர் அனைவரும் சிரித்தனர். மதப் போதகர், அவர்கள் ஏளனமாக சிரிப்பதைப் பார்த்து வெட்கமும், அவமானமும் அடைந்தார். எதுவுமே கூறாமல், அமைதியாக வீடு திரும்பினார்.
மிகவும் மன வருத்தத்தோடு இருந்தார்.
அரசரது சொற்களும், சபையினரின் சிரிப்பும் அவர் மனதில் எதிரொலித்துக் கொண்டே இருந்தன.
இவர் வருத்தமாக இருப்பதைப் பார்த்த அவரின் மகன், “அப்பா! ஏன் மிகவும் வருத்தமாக இருக்கின்றீர்கள்?” என்று கேட்டான்.
அவர், “மகனே! உன்னிடம் நான் ஒரு கேள்வி கேட்கலாமா? “ என்றார். கேளுங்கள் அப்பா, என்று மகன் கூறினான். தங்கம், வெள்ளி இவை இரண்டில் எது மதிப்பு வாய்ந்தது என்று கூட உனக்குத் தெரியாதா? என்று மகனிடம் அவர் கேட்டார்.
தங்கம்தான் மதிப்பு வாய்ந்தது என்று மகன் கூறினான்.
அவன் பதிலைக் கேட்டு, தந்தை சிறிது ஆறுதல் அடைந்தார். நீ சரியான பதிலைத்தான் கூறினாய். ஆனால், அரசர் ஏன் உன்னை முட்டாள் என்று கூறினார்? உனக்கு தங்கம், வெள்ளி இரண்டின் மதிப்புக்கும் வித்தியாசம் தெரியாது என்று கூறினார்.
சபையில் நடந்த சம்பவம் அனைத்தையும், தந்தை சொல்வதன் மூலம் கவனித்த பிறகு, தன் தந்தையின் கவலைக்கான காரணத்தை அவன் புரிந்து கொண்டான்.
ஒவ்வொரு நாள் காலையிலும், அரசர் பொது மக்கள் குறையைக் கேட்டு தீர்ப்பதற்காக கூட்டம் போடும் இடம் வழியாகத்தான், நான் பள்ளிக்கு செல்வேன். அங்கு அறிவு நிறைந்த சான்றோர்கள், பலவிதமான தலைப்புக்களில் விவாதித்துக் கொண்டு இருப்பார்கள். நான் அந்த வழியாகப் போகும் போது, அரசர் என்னை அழைப்பார்; ஒரு கையில் வெள்ளி நாணயத்தையும், மற்றொரு கையில் தங்க நாணயத்தையும் வைத்துக் கொண்டு, இதில் எது அதிக மதிப்பு வாய்ந்ததோ, அதை நீ எடுத்துக் கொள் என்பார். நான் தினமும், வெள்ளி நாணயத்தை எடுத்துக் கொள்வேன். அங்குள்ள அனைவரும் என்னை அவமானப்படுத்தி சிரிப்பார்கள்.
நான் அமைதியாக அங்கிருந்து வெளியேறி விடுவேன்.
இதைக் கேட்ட மதப் போதகர் முழுவதுமாக குழப்பம் அடைந்தார். அவர் தன் மகனிடம்,“ மகனே! உனக்கு வெள்ளியை விட தங்கம்தான் மதிப்பு வாய்ந்தது, என தெரியும். ஏன் நீ தங்க நாணயத்தை எடுக்கவில்லை? அவர்கள் முன் உன்னை நீயே ஏன் முட்டாளாக்கிக் கொண்டாய்? உன்னால், நானும் அல்லவா அவமானப் பட்டேன்”, என்றார்.
மகன் சிரித்து விட்டு, “அப்பா, என்னுடன் வாருங்கள்.
இப்படி நான் நடந்து கொண்டதற்கான காரணத்தை கூறுகிறேன் என்றான் “. அவன் தன் அப்பாவை அந்த நகரத்தின் வெளியே இருக்கும் ஒரு இடத்திற்கு அழைத்துச் சென்றான். அந்த இடம் வீடே இல்லாத ஏழை மக்கள், வசிக்கும் பகுதியாகும். இந்த பையனைப் பார்த்தவுடன் அந்த மக்களின் முகம் மகிழ்ச்சி யடைந்தது. இவனை அன்போடு வாழ்த்தினார்கள். தன் மகனை மக்கள் அனைவரும் ஆசீர்வதிப்பதைப் பார்த்து தந்தை வியப்பு அடைந்தார்.
தன் அப்பாவைப் பார்த்து, “அப்பா, இவர்களில், நிறைய பேருக்கு ஒழுங்கான வேலை இல்லை; நாள் முழுவதும் சாப்பிடக்கூட எதுவும் இல்லை. நான் ஒவ்வொரு முறையும் அரசரிடம் எடுக்கும் வெள்ளி நாணயத்தை, இவர்கள் ஒவ்வொருவரிடமும் கொடுத்து விடுவேன்.
இவர்களுக்கு அந்த நாணயம் மிகவும் மதிப்பு வாய்ந்தது. அந்த ஒரே நாணயத்தை வைத்து, இவர்களில் நிறைய பேரால், தினமும் உணவு சாப்பிட்டு பசியாறிட முடிந்தது. பசி தீர்ந்ததால், அவர்கள் ஏதாவது ஒரு வேலையை செய்ய முடிகிறது.
அரசருக்கும் அவரது அவையினருக்கும் தினமும் என்னை நிறுத்தி, கையில் தங்க, வெள்ளி நாணயங்களை வைத்து, ஒரே கேள்வியை தினமும் கேட்பது வேடிக்கையான விளையாட்டாய் இருக்கிறது. அடிக்கடி இவ்வாறு செய்கிறார்கள்.
நான் எப்போதும் வெள்ளி நாணயத்தை மட்டும்தான் எடுப்பேன்.
நான் தங்க நாணயத்தை எடுத்தால், அன்று இந்த விளையாட்டு ஒரு முடிவுக்கு வந்து விடும். என்னால், இந்த ஏழை மக்களுக்கு உதவி செய்ய முடியாமல் போய் விடும். இதனால்தான் நான் தங்க நாணயத்தை எடுக்காமல் இருந்தேன் என்றான்.
அந்த மதப் போதகர், தன் மகனைப் பற்றி மிகவும் பெருமைப் பட்டார்.
அரசர் நடத்திய விளையாட்டில் தன் மகன் எடுத்த முடிவு நல்லது என உணர்ந்தார். அரசரிடம் சென்று, இந்த உண்மையைக் கூறுவது முக்கியம் என உணர்ந்தார். தன் மகனை அழைத்துக் கொண்டு, அரச சபைக்கு சென்றார். அங்கே, அந்தப் பையன் அரசரிடம் எல்லாவற்றையும், விவரித்துக் கூறினான். தங்கத்தின் மதிப்பைத் தெரிந்திருந்தும், தான் வெள்ளி நாணயத்தை எடுத்தமைக்கான காரணத்தையும் விவரித்தான்.
அந்தப் பையனின் விவேகம், இரக்கம், பரிவு இவற்றால் அரசர் மிகவும் மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.
ஒரு பெட்டி நிறைய தங்க நாணயங்களை கொண்டு வர உத்தரவிட்டார். அந்தப் பெட்டியை அந்தப் பையனிடம் கொடுத்து,“நீ தான் உண்மையான அறிவாளி” என்றார்.
தன் பணியாளர்களிடம், அந்த மக்களுக்கு தேவையான உதவிகளைச் செய்யும் படி உத்தரவிட்டார்.
நம்முடைய திறமையைப் பற்றி பெருமையாகக் கூறாமல், நாம் ஒரு வேலையை செய்வோம் என்றால், நம்மால் நமக்கும், நம்மை சுற்றியுள்ள மக்களுக்கும் உதவி செய்ய முடியும்.
காலம் வரும் போது, இந்த உலகமே நீ தகுதி வாய்ந்தவன் என்பதைத் தெரிந்து கொள்ளும். அப்போது நீ தங்கத்தைப் போல் மின்னுவாய். ஒவ்வொருவருமே உன்னை மதிப்பார்கள்.
கருத்துகள்
கருத்துரையிடுக