கோ1 தமிழ்

ஜான். டி. ராக்ஃபெல்லர் என்பவர்தான் உலகத்திலேயே முதல் கோடீஸ்வர மனிதர்; மிகப்பெரிய பணக்காரரும் ஆவார்.   அவரது 25 வது வயதிலேயே, அமெரிக்காவில் இருக்கும் மிகப்பெரிய எண்ணெய் சுத்திகரிப்பு ஆலையை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பை மேற்கொண்டார். 31 வது வயதில், உலகத்திலேயே மிகப் பெரிய எண்ணெய் சுத்திகரிப்பு நிறுவனர் ஆனார். 38 வது வயதில் அமெரிக்காவின் 90% சுத்திகரிப்பின் நிறுவனர் ஆனார். தனது 50 வது வயதில் அந்த நாட்டின் மிகப் பெரிய பணக்காரர் ஆனார்.      அவருடைய மரணம் வரைக்கும், ராக்ஃபெல்லர்தான் உலகிலேயே மிகப் பெரிய கோடீஸ்வரராக இருந்தார். அவர் இளைஞனாக இருக்கும் போது, அவர் எடுக்கும் முடிவு; அவரது மனப்பாங்கு; அவர் மற்றவர்களுடன் வைத்திருந்த உறவு முறை – இவைதான் அவருடைய தனித்துவமான சக்தியையும், செல்வத்தையும் பெறுவதற்கு அவரை வடிவமைத்தன.  ஆனால் அவருடைய 53 வது வயதில், அவர் மிகவும் மோசமாக உடல் நிலை பாதிக்கப்பட்டார். அவரது உடல் முழுவதும் தாங்க முடியாத வலியால் வேதனைக்கு உள்ளானார்; அவரது தலைமுடி முழுவதுமாக உதிர்ந்து விட்டது.  உலகிலேயே ஒரே கோடீஸ்வரரான அவர், இந்த உலகில் எதை வேண்டுமானாலும் வாங்கும் சக்தி படைத்தவர்

நாம் அனைவருமே முல்லா நஸ்ருதீனைப் பற்றி நன்கு அறிவோம். சுமார் 800 வருடங்களுக்கு முன்னர், இந்த அறிவாளி மனிதர் முல்லா துருக்கி, ஈரான் பாக்தாக் நகரங்களில் உள்ள பாலை வனத்தில் வழக்கமாக அலைந்து திரிந்து கொண்டு இருப்பார். இவர் விவேகத்தைப் பற்றி பகிர்ந்து கொள்ளும் முறையானது, முற்றிலும் வழக்கத்திற்கு மாறானாது. இவர் போதனை செய்வதோ அல்லது சொற்பொழிவு ஆற்றுவதோ கிடையாது. பண்டைக் கால நகைச்சுவை முறையையும், எளிமையான எடுத்துக் காட்டுகளையும் உபயோகித்து விவரித்துக் கூறுவார்.   ஏதாவது ஒன்றைப் பற்றி வேடிக்கையான முறையில் விவரித்தால், அது மனதில் ஆழமாக வேரூன்றி விடும் என்பது முல்லாவின் நம்பிக்கை.   ஒரு நாள் முல்லா கடைத்தெரு வழியாக சென்று கொண்டு இருந்தார். அவர் வழக்கமாக கழுதையின் மீது அமர்ந்து சவாரி செய்வார். அதன் பின் புறத்தை நோக்கி அமர்ந்து, சவாரி செய்வார். அவரது இந்த நடைமுறையானது மக்களை திகைப்படையச் செய்யவில்லை; மாறாக இது மக்களை சிரிக்கும்படி செய்தது.   நல்லது. முல்லா அந்தக் கடைவீதியில் இருக்கும் கடைக்குச் சென்று, கொஞ்சம் பேரீச்சம் பழங்களை வாங்கினார். கடைக்காரருக்கு பணம் கொடுக்க வேண்டிய சமயத்தில், முல்

1. மூலாதாரம்:-  முதுகெலும்பின் அடிப்பாகத்தில் ஆசன வாயின் அருகே அமைந்துள்ள இந்த சக்கரம்தான் உடல் சக்தியின் இருப்பிடம். அமைப்பில் நான்கு இதழ் தாமரை போல் சிவப்பு நிறத்தில் உள்ளது. உயிர்வாழ வேண்டும் என்கிற ஆசையும், பிடிவாதமும் இங்கேதான் உற்பத்தி ஆகிறது. உடலில் உயிர் இயக்கத்துக்கு இது மூல காரணமாக விளங்குவதால் மூலாதாரம் என்கிற பெயரைப் பெறுகிறது. சிறுநீரகங்களுக்கு மேலுள்ள அட்ரீனல் சுரப்பிகள் இதன் நேரடி கட்டுப்பாட்டில் இருக்கின்றன. சிறுநீரகங்கள், சிறுநீர்ப்பை, முள்ளந்தண்டு ஆகியவற்றையும் மூலாதாரச் சக்கரம் தன்னுடைய கட்டுப்பாட்டில் வைத்திருக்கிறது. 2. சுவாதிஷ்டானம் :-  இது பாலியல் உணர்வுகளை தூண்டும் சக்கரம். தொப்புளுக்கு சற்று கீழே ஆறு இதழ் தாமரை போல் ஆரஞ்சு நிறத்தில் அமைந்துள்ளது. பாலியல் சக்தி இதில்தான் மையம் கொண்டிருக்கிறது. ஈகோவிற்கும் இந்த சக்திதான் காரணமாக இருக்கிறது. மற்றவர்களின் உணர்ச்சிப் போக்குகளை உணர்கின்ற சக்தியும் இந்த சக்கரத்துக்கு உண்டு. ஐம்புலன்களை அடக்கி அறிகின்ற சக்தியும் இதிலிருந்து தொடர்கிறது. பாலியல் சுரப்பிகளின் மீது இது ஆதிக்கம் செலுத்துகிறது. உற்பத்தி உறுப்புகள

ஒரு சமயத்தில், ஒரு ராஜ்ஜியத்தில்  மிகச் சிறந்த மதப் போதகர் ஒருவர் இருந்தார். பல்வேறு துறைகளிலும், பரந்து விரிந்த அவருடைய அறிவுத் திறமையால், அந்த ராஜ்ஜியம் முழுவதும் உள்ளவர்கள்,  இவரை பெருமளவில்  போற்றிப் பாராட்டினார்கள்.  விவேகம் மிக்க;  கற்றறிந்த சிறந்த மேதைகளும் இவரை மிகவும் மரியாதைக்கு உரியவராக நடத்தினார்கள்.  இவ்வாறாக  பெரும் அளவு புகழ் அவர் பெற்றிருந்த போதும், தன்னுடைய அறிவுப் புலமையைப் பற்றி, சிறிதளவு கூட கர்வம் அடையாமல் இருந்தார். அறிவும், குணநலனும்  இணைந்து இருக்கும் போதுதான்,  ஒருவரால் உலகாயத வாழ்க்கையிலும், ஆன்மீக வாழ்க்கையிலும் முன்னேறுவதற்கான உண்மையான வழியை காண முடியும் என்பதில்  அவர் நம்பிக்கை கொண்டிருந்தார்.               பொதுமக்கள் மட்டும் அல்லாமல்,  அரசரும் இந்த மத போதகருக்கு  பெரிய அளவில், மரியாதை கொடுத்தார்.  மதப் போதகர்  ராஜ சபைக்கு வருகை தரும் போது,  அரசர் தன் சிம்மாசனத்தில் இருந்து எழுந்து நிற்பார்.  மதப் போதகர் அவரது இருக்கையில் அமர்ந்த பிறகே,  அரசர் உட்காருவார்.                இவ்வளவு மரியாதை கிடைப்பது தனது புலமைக்கா? அல்லது தன்னுடைய சிறந்த குண நலனுக்கா? என்பதை அ

 ஹாரி என்பவர் ஒரு வயதான ஏழை மனிதர். சாலை ஓரமாக உட்கார்ந்து பிச்சை எடுப்பார்‌ ஏனென்றால் இரவு முழுவதும் சாலை ஓரத்தில் தூங்க வேண்டாம் என்பதற்காக.        ‌              ஒரு நாள் காலை,  வழக்கம் போல, தன்னுடைய பாயை எடுத்து அதன் மேல் பிச்சைப் பாத்திரத்தை வைத்து, பிச்சை கேட்க ஆரம்பித்தார்.  அவர் அமர்ந்திருக்கும் அந்த இடத்தைச் சுற்றியும்;  அதனைத் தாண்டியும்  நிறைய அலுவலகங்கள் இருந்தன.  ஒவ்வொரு நாள் காலையும்  நிறைய மனிதர்கள்  இவரைத் தாண்டிச் செல்வார்கள். ஆனால், அன்று யாருமே இவர் அழைப்புக்கு செவி சாய்க்கவில்லை.      இவர் ஏமாற்றத்திற்கு உள்ளானார்.  இவருடைய வாழ்க்கையையே   மாற்றம் செய்யப் போகும்  ஒரு சம்பவம், அன்று நடக்கப் போவதைப் பற்றி அவருக்கு  சிறிது கூட தெரியவில்லை.                     ஒரு இளம் பெண் அந்த தெரு வழியாக வந்தாள்.  ஹாரியைப் பார்த்து புன் சிரிப்போடு வாழ்த்துக் கூறினாள்; அவள் 20டாலரை அந்தப் பிச்சைப் பாத்திரத்தில் போட்டாள். முதல் முறையாக ஒருவர் 20 டாலரைப்  பிச்சையாகப் போட்டதைப் பார்த்த ஹாரி,  அதிர்ச்சி அடைந்தார்.  இவ்வளவு அதிகமான தொகையை இதுவரை யாரும் கொடுத்தது இல்லை.  தன்னுடைய நன்றியைத் த

ஒரு முறை கௌதம புத்தர் தன் சீடர்களோடு, அமர்ந்திருக்கும் போது, ஒரு மனிதன் கோபத்துடன் புத்தரை நோக்கி உள்ளே வந்தான்.         புத்தர் ஏதோ தவறு செய்வதாக அந்த மனிதன் வழக்கமாக நினைத்துக் கொள்வான். புத்தர், மக்களை தியானம் செய்ய சொல்கிறார்; மக்களும் மிக அதிக அளவில் பெருங்கூட்டமாக அவரால் ஈர்க்கப்படுகின்றனர்.     அவன் ஒரு வியாபாரி. அவனுடைய குழந்தைகள் அதிகமான நேரத்தை புத்தரோடு செலவழிப்பதை அவன் எதிர்த்தான். இந்த நேரத்தை வியாபாரத்தில் செலவிட்டால், அதிக அளவில் பணம் சம்பாதிக்கலாம் ; உறுதியாக ஒரு நல்ல வாழ்க்கை அமையும்.     ஒருவர் அவருடைய அன்றாட நாளில், நான்கு மணி நேரமாக கண்களை மூடி உட்கார்ந்து இருப்பது என்பது முழுவதுமாக நேரத்தை வீணாக்குவது என்று எண்ணினான். இதனால் அவன் ஏமாற்றமும், களைப்பும் அடைந்தான்.   இந்த மனிதருக்கு, அதாவது புத்தருக்கு ஒரு பாடம் கற்பித்துக் கொடுக்க வேண்டும் என முடிவு செய்தான்.   கோபம் நிறைந்த மனதோடு, புத்தரை நோக்கி மன உறுதியோடு நடந்தான்.          அவன் புத்தரை நெருங்கியவுடனே, அவனது எதிர்மறை எண்ணங்கள் அனைத்தும் மறைந்து விட்டன; அவனிடம் இருந்த கோபமும் இல்லாமல் போய்

நமது பிரதிபலிப்பு: நம் வாழ்க்கையில் எப்போதாவது இழப்பு நேர்ந்தால், நாம் அதில் இருந்து எப்படி மீண்டு வருவோம்?  எப்படி ஒரு புதிய லட்சியத்தை வாழ்க்கையில்  மீண்டும் கொண்டு வருவோம்? அதை எப்படி உண்மையாக்குவது?               ஸ்பெயின் நாட்டில்  இருந்த  ஒரு 10 வயது சிறுவனுக்கு, வாழ்க்கையில், தான் ஒரு கால் பந்து வீரனாக  வரவேண்டும் என்ற கனவு இருந்தது.  ஸ்பெயினிலேயே  முதல் கால் பந்து  வீரனாக நான் ஒரு நாள் வருவேன்; நான் கோல் கீப்பிங்கில்  விருப்பம் கொண்டுள்ளதால், நான் முதல் கோல் கீப்பராகவும் வருவேன். அவனது பெற்றோர்கள்,  அவன் மீது நம்பிக்கை கொண்டனர்.  அவனை பயிற்சி நிறுவனம் ஒன்றில் சேர்த்தனர். அந்த சிறுவன்  கால் பந்து மைதானத்திற்கும்பயிற்சி நிறுவனத்திற்கும்  சென்று, பயிற்சி செய்தான்.   தன்னுடைய பயிற்றுனரிடம்,  “நான் வளர்ந்து  ஸ்பெயினில்,  பெரிய கால் பந்து வீரனாக வருவேன்!  ரியல் மாட்ரிட்,  ஒரு பெரிய கால் பந்து கிளப். அங்கு நான் ஒரு கோல் கீப்பராக,  அவர்களுக்குப் பணி செய்வேன்” என்றான். அந்த விளையாட்டின் மீது, அவன் வைத்திருந்த ஆர்வம்  அவன் கண்களில் மின்னியதைப் பார்த்த, அந்த பயிற்றுனர், தன்னால்

 தன்னுடைய வாழ்வின் இறுதி நாள் நெருங்கிக் கொண்டு இருப்பதை அறிந்த தந்தை ஒருவர், தன் மகனை அழைத்து,“ தரம்பால்! என் அன்பு மகனே, நீ என்னுடைய ஒரே வாரிசாக இருந்தும், நான் உனக்காக எந்த விதமான செல்வத்தையும் சேர்த்து வைக்கவில்லை. நான் எப்போதும் உண்மையாக இருந்தேன்; நேர்மையாக இருந்தேன் என்பதை உறுதியாகக் கூறுகிறேன். நீ எப்போதும் உன் வாழ்க்கையில் மகிழ்ச்சியாகவும்; வெற்றி அடைபவனாகவும் இருப்பாய், என்று உனக்கு ஆசிகள் வழங்குகிறேன் என்றார். நீ எதைத் தொட்டாலும், அது பொன்னாக மாறும் என் மகனே!” என்றார். தரம்பால் நன்றி உணர்வோடு தலை தாழ்த்தி, அவரது அப்பாவின் பாதங்களைத் தொட்டு வணங்கினார்.   அப்பா, மிக அன்போடு தன் மகனின் தலையின் மீது கை வைத்து, அமைதியாக; திருப்தியாக தன் இறுதி மூச்சை விட்டார். அப்பாவின் மறைவிற்குப் பிறகு, வீட்டை நிர்வகிக்கும் பொறுப்பு தரம்பாலுக்கு வந்தது.  அவர் சிறிய அளவில் ஒரு கைத் தொழிலை ஆரம்பித்தார். அந்த தொழில் நன்கு நடந்து வளர்ச்சி அடைந்தது. பிறகு ஒரு சிறிய கடையை வாங்கினார். படிப்படியாக, தன் தொழிலை அபிவிருத்தி அடையச் செய்தார். விரைவில் அந்த நகரில் உள்ள மிகப் பெரிய செல்வந்தர்க

ஒவ்வொரு ராஜ்ஜியத்திலும் ஒரு மதப் போதகர் இருப்பது வழக்கம். அந்த ராஜ்ஜியத்திலும் ஒரு மத போதகர் இருந்தார். அவருடைய அறிவுப் புலமையால், அவரை அனைவரும் நன்கு அறிந்திருந்தனர். அவருடைய அறிவு மற்றும் விவேகத்தைப் பற்றி எல்லா இடங்களிலும் அனைவரும் புகழ்ந்து கொண்டு இருந்தார்கள்.  ஒரு நாள், அரசர் அந்த மத போதகரை தன் அவைக்கு வரும்படி அழைப்பு விடுத்தார். மத போதகர் அங்கு சென்ற போது, அரசர் அவரிடம் அனைத்து விஷயங்களைப் பற்றி, நீண்ட ஆழமான விவாதம் செய்தார். விவாதம் முடிந்த பிறகு மதப் போதகர் விடை பெறும் போது, அரசர் அவரிடம், “ஐயா! நீங்கள் அனுமதித்தால் நான் உங்களிடம் சில விஷயங்கள் கேட்கலாமா?” என்றார்.  பாதிரியார் கேளுங்கள் அரசரே என்று பணிவுடன் கூறினார். “ஐயா, நீங்கள் மிகவும் அறிவாளியாக இருக்கிறீர்கள். ஆனால், உங்கள் மகன் ஏன் பெரிய முட்டாளாக இருக்கின்றான்?” என்று கேட்டார். இந்த எதிர் பாராத கேள்வியால் மதப் போதகர் மிகவும் வெட்கப்பட்டார். அவர் அரசரிடம், “அரசரே, ஏன் இப்படிக் கூறுகின்றீர்கள்?” என்றார். “ஐயா, தங்கம், வெள்ளி இவை இரண்டில் எது மதிப்பு வாய்ந்தது என்பது கூட, உங்கள் மகனுக்குத் தெரியவில்லை!” என அரச

வள்ளலார் என அழைக்கப்படும் இராமலிங்க அடிகளார் வடலூர் சத்திய தருமச்சாலையில் பசியுடன் வருவோருக்கு உணவளிக்கும் வகையில் அணையா அடுப்பை ஏற்றி வைத்த தினம் இன்று. ( *23 மே 1867*) சுமார் 156 வருடங்களாக அணையாமல் எரிந்து கொண்டிருக்கும் இந்த அடுப்பினால் பசியுடன் வருவோர்கள், பக்தர்கள் மற்றும் சுற்றுலா பயணிகள் அனைவரும் உணவருந்திச் செல்கின்றனர்.

  ஒரு முறை ஒரு மிகப் பெரிய நிறுவனத்தில்,  காலியாக இருக்கும் வேலை ஒன்றிற்காக, ஒரு நேர்முகப் பேட்டி  நடத்தினார்கள்.  அதிகமான பேர்  தங்களது கல்வி  மற்றும் அனுபவ சான்றிதழ்களோடு நேர் முகப் பேட்டிக்கு வந்தனர்.   ஆனால், அங்கு பேட்டி நடத்தும் அதிகாரிகள் சிறிது வித்தியாசமான முறையில் கேள்விகள் கேட்டனர். நேர்முகத் தேர்வுக்கான மணி ஒலித்தது.    பியூன் முதல் நபரை அழைத்தார்.   அந்த இளைஞன் தன்னுடைய  சான்றிதழ்களுடன் அந்த அறையை நோக்கிச் சென்றான்.  கதவைத் திறந்து கொண்டே,  உள்ளே நுழைய அனுமதி கேட்டான்.  அதிகாரி வரலாம் என பதில் சொன்னார். அந்த இளைஞன் நன்றி கூறி விட்டு, உள்ளே நுழைந்து அந்த அதிகாரியின் முன்னே இருந்த  நாற்காலியில் அமர்ந்தான். அந்த அதிகாரி  அவனது சான்றிதழ்களை வாங்கி பார்த்து விட்டு மிக நல்லது என்றார்.       நான் உங்களிடம்  இப்போது ஒரு நிகழ்ச்சி பற்றி கூறுகிறேன் என்றார். இரண்டே இரண்டு இருக்கைகள் உள்ள ஒரு காரை  ஓட்டிக் கொண்டு நீங்கள் ஒரு இடத்திற்குப் போய்க் கொண்டு இருக்கிறீர்கள்.  ஒரு  பேரூந்து நிறுத்தம் அருகே  நீங்கள் வரும் போது, அங்கு  மூன்று பேர் நிற்பதைப்  பார்க்கின்றீர்கள்.     

ஒரு நேரத்தில், ஒரு இளம் பெண்  காரை ஓட்டிக் கொண்டு சென்றாள். அவள் பக்கத்து இருக்கையில்,  அவளது அப்பா அமர்ந்திருந்தார்.       சில மைல் தூரம் சென்ற பிறகு, அவர்கள்  ஒரு புயல் காற்றை சந்திக்க நேர்ந்தது.  அந்தப் பெண் பயந்து, அப்பா! நான் இப்போது என்ன செய்வது?  என்று கேட்டாள்.  தொடர்ந்து காரை ஓட்டு, என்று மிக அமைதியாக தந்தை பதில் கூறினார். அந்தப் பெண்ணும் காரை ஓட்டிக் கொண்டே இருந்தாள். சில மீட்டர் தொலைவு சென்ற பிறகு, மற்ற கார்கள் புயல் காற்றால் ஒரு பக்கமாக இழுத்துத் தள்ளப்படுவதைப் பார்த்தாள். காற்று மிகவும் மோசமாக இருந்தது.   இந்தக் காட்சியைப் பார்த்து மிரண்டு போன அந்தப் பெண்,  திரும்பவும் அவள் அப்பாவிடம்  நாமும் புயல் காற்றால் இழுக்கப்படுவோமா? என்றாள்.     இல்லை. நீ காரை மட்டும் பார்த்து, தொடர்ந்து ஓட்டு, என்றார். அந்தப் பெண்ணும்  அப்படியே செய்தாள்.    சிறிது தூரம் சென்ற பிறகு,  நிறைய கார்கள்   புயலால், இழுக்கப் படுவதைப் பார்த்தாள்.  இதைப் பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் போதே, அந்தப் பெண் காரின் வேகத்தைக் குறைத்து, அப்பாவிடம் புயல் எழுப்பிய தூசியால்,  என்னால் எதையும்  தெளிவாக பார்க்க முடியவில்லை. 

ஒரு ஞாயிறு காலை, ஒரு பெரிய மனிதர் தனது பால் கனியில் அமர்ந்து, சூரிய ஒளியை ரசித்துக் கொண்டே, காஃபி குடித்துக் கொண்டிருந்தார்.     அவரது கவனத்தை ஒரு சிறிய எறும்பு ஈர்த்தது. தன்னை விட எத்தனையோ மடங்கு  பெரியதாக இருக்கும் இலை ஒன்றை எடுத்துக் கொண்டு, அந்த பால்கனியின்  ஒரு பக்கத்தில் இருந்து அடுத்த பக்கத்திற்கு,  சென்று கொண்டிருந்தது.    இந்த மனிதர்  ஒரு மணி நேரத்திற்கும் மேலாக அதனை கவனித்துக் கொண்டு இருந்தார்.  அந்த எறும்பு தன்னுடைய பயணத்தில்,  நிறைய இன்னல்களை சந்திக்க வேண்டி இருந்தது. அது பல தடவைகள்  நின்றும்,  திரும்பியும்  தன்னுடைய இடத்தை அடைய, தன் பயணத்தைத் தொடர்ந்து கொண்டு இருந்தது.   அந்த பால் கனி தரையில் ஒரு இடத்தில் ஒரு சிறிய கீறல் இருந்தது.  அந்த இடம் வந்தவுடன்  எறும்பு சிறிது நேரம் நின்றது. அந்த சூழ்நிலையை  அதாவது அந்தக் கீறலைத் தாண்டுவது எப்படி என்பது பற்றி, ஆராய்ந்தது.    பிறகு  அந்த இலையை  அந்த கீறலின் மேல் வைத்தது;  அந்த இலையின் மேல் ஏறி அடுத்த பக்கம் வந்தது.   பிறகு இலையை எடுத்துக் கொண்டு, மீண்டும் தொடர்ந்தது.   கடவுளின் படைப்பில்,  அந்த மிகச் சிறிய எறும்பின் புத்தி சாலித்தனம்

 ஒரு கணவனும் மனைவியும்  அவர்களது திருமணம் ஆண்டு நிறைவு விழா முடிந்த அன்று, தேநீர் அருந்திக் கொண்டு இருந்தனர்.    அவர்கள் இருவரும் மற்றவர் பார்வையில்  சிறந்த தம்பதிகள்.  இருவரும் ஒருவருக்கொருவர் மிகுந்த அன்புடன் இருந்தனர். சில சமயங்களில் சிறுசிறு சச்சரவுகள் அவர்களுக்கு இடையே நிகழும்.  அவர்கள் பேசிக் கொண்டு இருக்கும் போது,  மனைவி ஒரு கருத்தைக் கூறினாள்.  உங்களிடம் பேசுவதற்கு நிறைய விஷயங்கள் என்னிடம் உள்ளன. நம் இருவருக்கும்  பேசுவதற்குக் கூட நேரம் கிடைப்பது இல்லை.  எனவே, நான் இரண்டு டைரிகளை வாங்கி இருக்கிறேன்.  இந்த வருடம் முழுவதும்  நாம் பேச வேண்டியதை இந்த டைரியில் எழுதுவோம்.  அடுத்த வருடம் இதே நாளில், நாம் இருவரும் இந்த டைரியை படிக்க வேண்டும்.  அதில் இருக்கும் விஷயங்களை கவனித்து,  அதை சரிசெய்ய, நாம் இருவரும்  சேர்ந்து ஒத்துழைக்க வேண்டும்.  கணவனுக்கும் இந்தக் கருத்து பிடித்து இருந்ததால், அதற்கு உடனே சம்மதித்தான். இருவரும் தத்தம் டைரியை  எடுத்துக் கொண்டனர்.   ஒரு வருடம் கழிந்தது. அந்த திருமண ஆண்டு விழா அன்று,  அவர்கள் இருவரும்,  தங்கள் டைரிகளை மாற்றிக் கொண்டார்கள்.   ஏற்கனவே அ

      கொரானா தொற்றால் பாதிக்கப்பட்ட ஆசிரியை ஒருத்தி,  ஆஸ்பத்திரி கொரானா வார்டில்,  மேலே சுற்றிக் கொண்டிருக்கும்  மின் விசிறியைப் பார்த்தபடி  படுத்திருந்தாள். ஒரு புத்தகத்தை எடுத்து படிக்க முற்படும் போது,  டெலிஃபோன் மணி ஒலித்தது.  அந்த எண்  அவள் பதிவு செய்யாதது.  அப்படிப்பட்ட அழைப்புக்களை வழக்கமாக அவள் தவிர்த்து விடுவாள்.     ஆஸ்பத்திரியில்  தனியாகப் படுத்து இருக்கும்,  அந்த சூழ்நிலையில்,  அந்த அழைப்பை ஏற்று ஃபோனில் பேசினாள். காலை வணக்கம் டீச்சர்.  நான் சத்தியேந்திரா கோபால கிருஷ்ணன்.  துபாயில் இருந்து  பேசுகிறேன் என்ற, கம்பீரமான ஆண் குரல் ஃபோனில் கேட்டது.  நான், திருமதி சீமா கனகாம்பரனிடம் பேச முடியுமா?  நீங்கள் சீமாவிடம்தான் பேசிக் கொண்டு இருக்கிறீர்கள், என்றாள் ஆசிரியை.   சிறிது இடைவெளிக்குப் பிறகு, “சில வருடங்களுக்கு  முன்னால்,  நீங்கள்தான்  நான் பத்தாவது வகுப்பு படிக்கும் போது,  என் வகுப்பு ஆசிரியை என்றார்.  ஆசிரியையால் அந்த மாணவனை தன் நினைவுக்குக் கொண்டு வர முடியவில்லை.  நான் கோவிட் சிகிட்சைக்காக  இப்போது  ஆஸ்பத்திரியில் அட்மிட் ஆகி இருக்கிறேன்.    முக்கியமாக   பேசுவதற்கு  எதுவும் இ

முன்னொரு காலத்தில் அமர்சென் என்ற ஒரு புத்திசாலி மனிதர், ஒரு சிறிய கிராமத்தில் வசித்து வந்தார்.     அவருக்கு நான்கு மகன்கள் இருந்தனர்.  அவர்கள் அனைவருக்கும் திருமணம் ஆகிவிட்டது. அவரவர் வாழ்க்கையை சந்தோஷமாக வாழ்ந்து  வந்தனர்.  அமர்சென்னுக்கு வயதாகி விட்டது.   அவரது மனைவியும் இறந்து விட்டாள்.  தன்னுடைய பணம்  சொத்துக்களை  முறைப்படி,  கொடுக்க தீர்மானித்தார்.     இந்த முடிவுக்கு வந்த பிறகு,  தன்னுடைய மகன்கள், மருமகள்களை அழைத்தார்.  ஒவ்வொரு ஜோடிக்கும்  அதாவது ( ஒரு மகன், மருமகள் இவ்வாறு நான்கு ஜோடிகள்).    ஒவ்வொருவருக்கும் ஐந்து கோதுமை தானியங்களைக் கொடுத்தார்.  எண்ணி  ஐந்தே ஐந்து  கோதுமைகள் தான்.  நான் இப்போது, தீர்த்த  யாத்திரை செல்கிறேன்.   நான்கு வருடங்கள் கழித்து  திரும்பி வருவேன்.  நான் திரும்பி வரும் வரை இந்த கோதுமைத் தானியங்களை யார் முறைப் படி, கவனமாக வைத்துள்ளார்களோ,  அவர்களுக்குத்தான் என்னுடைய சொத்து முழுவதும் சேரும்,  என கூறி விட்டு சென்றார்.    முதல் மகனும், மருமகளும்  இந்த வயதான கிழவருக்கு என்ன வாயிற்று.   நான்கு வருடங்களாக இந்த ஐந்து கோதுமைகளைப் பற்றி யார் ஞாபகம் வைத்துக் கொள்ளப்

மகாபாரதம் இதிகாசங்களுள் ஒன்று. இந்தக் கதை, மகாபாரதத்தில் வரும் கதாபாத்திரங்களான கவுரவர்கள், பாண்டவர்கள் பற்றியது. இவர்கள் அனைவரும் தங்களுடைய கல்வி அறிவை வளர்ப்பதற்காக குரு குலம் சென்றனர். அந்தக் காலத்தில், இப்போது இருப்பது போல் பள்ளிக் கூடங்கள், கல்லூரிகள் கிடையாது. நமக்குப் பாடம் கற்றுத் தரும், அதாவது பாடம் மட்டுமல்ல; அவருக்குத் தெரிந்த அனைத்தையும் கற்றுத் தரும் குரு இடத்திற்கு நாம் சென்று, அங்கு தங்கி இருந்து, அவருக்குப் பணிவிடைகள் செய்து அனைத்தையும் கற்க வேண்டும். இதற்கு *“குரு குலக் கல்வி முறை”* என்று பெயர்.       மாணவர்கள் அனைவரும் ஒருவரை விட மற்றொருவர் நன்கு படித்து, முன்னேற வேண்டும் என்று போட்டி போட்டுக் கொண்டு படிக்கும் சூழ்நிலை அந்த குருகுலத்தில் இருந்தது. ஒவ்வொருவரும் அனைத்துப் பாடங்களிலும் மிகச் சிறந்தவர்களாக வரவேண்டும் என்று விரும்பினர். அவர்களது குரு துரோணாச்சாரியார் தங்களைப் புகழ வேண்டும்; அவரிடம் நல்ல பெயர் வாங்க வேண்டும் என விரும்பினர். அனைவருமே மிகவும் கஷ்டப்பட்டு, நன்கு படித்தனர். குருவும் தனது மாணவர்கள் பற்றி மிக்க மகிழ்ச்சி அடைந்தார்.  கோடை காலத்தில் ஒரு நா